صدآفرین

۱- حنا داره حرص می‌خوره که ناهار عروسکش دیر شده. واقعا هم ناراحته. یعنی از قیافه‌ و حرف زدنش و حرکات و سکناتش معلومه که خیلی ناراحته. برای ما بزرگ‌ترها این ابراز و ظهور احساسات بچه‌ها جالبه. ما این رفتار رو بامزه تلقی می‌کنیم و این وابستگی‌ها و نگرانی‌ها و دغدغه‌های غیر واقعی و توخالی حتی ممکنه لبخند به لبان ما بیاره. ولی حنا خیلی جدی ناراحته. ناراحتیش کمتر از مادری نیست که بچه‌ی واقعیش گرسنه است. 

بخشی از این که ما این رفتارهای بچه‌ها رو عادی و حتی بامزه تلقی می‌کنیم به خاطر اینه‌ که می‌دونیم این‌ها جزء روند رشد هستند. می‌دونیم که بچه‌ها با گذر زمان از نظر ذهنی و فکری رشد می‌کنند و  آگاهی و دانش و شعورشون پیشرفت می‌کنه و  روزی خودشون هم به این رفتار کودکیشون می‌خندند.

۲- روزی روزگاری کارت «صدآفرین» برای ما دبستانی‌ها حکم الماسِ کوه‌نور داشت. «هزار‌ آفرین» نایاب بود و «صدهزار آفرین»‌ را فقط توی افسانه‌ها شنیده بودیم. چه رویاها که شب‌ها از این تکه‌کاغذِ بی‌ارزشِ کاهیِ با چاپ تک‌رنگ و افسرده نمی‌دیدیم، و چه افسوس‌ها که روزها نمی‌خوردیم که باید به تنها «صد» آفرین بسنده کنیم.

۳-  دوران تکمیل رشد و بلوغ فکری انسانِ‌ امروز حوالی ۱۸-۱۹ سالگی است. بعد از آن شاید کمی تجربیات بیشتر شود، ولی به ندرت (و یا شاید هیچ‌وقت) تفاوت به اندازه‌ی تفاوت انسان ۱۸ ساله و ۲ ساله نمی‌رسد. برای همین است که مثلا یک انسان ۲۰ ساله میتواند شعری بگوید یا تفکراتی داشته باشه که تا مسن‌ترین آدم‌های روی زمین را هم به فکر وادارد و تحسینش کنند.


اگر مغز ما بعد از گذر از این دورانِ تکمیلِ رشد و بلوغ فکریِ فعلی (یعنی همان ۱۸-۱۹ سالگی) همین‌‌طور به رشد خودش ادامه‌ می‌داد،‌ آیا خیلی از دغدغه‌های انسان بالغ امروز برای بزرگ‌ترها بچه‌گانه به نظر می‌رسید و مضحک و خنده‌آور بود؟ آیا خیلی از نگرانی‌های به ظاهر معتبر و توجیه‌شده‌ی  بشر امروز، فلسفه‌های پذیرفته شده‌ی جهانی،‌ تفکرات بشری،‌ تفریحات ما،‌ شادی‌ها و غم‌های ما در نظر یک مغز بیشتر رشد یافته مانندِ نگرانی‌های یک کودک دوساله برای گرسنه ماندن عروسکش بیهوده و خنده‌آور می‌نمود؟‌ تفکرات و وابستگی‌ها و نگرانی‌های ما و موضوعاتی که شب‌ها خواب از ما می‌گیرند چقدر عمیق و واقعی هستند؟ نکند دوباره فریفته‌ی کارت صدآفرین دیگری شده باشیم؟