چرا ما هنوز تلویزیون می‌بینیم؟
وقتی از طریق اینترنت و وبسایت‌های پخش فیلم به راحتی می‌توان فیلم‌های دل‌خواه را در ساعتِ دل‌خواه با کمترین هزینه (و خیلی وقت‌ها مجانی) تماشا کرد، وقتی می‌توان هر خبری را هر زمانی که دلمان بخواهد ببینیم یا بشنویم، چرا باید منتظر بخش خبری ساعت ۲۰ یا ۲۱ یا ۲۲ یا ۲۳ یا ۲۴ یا ۲۵ یا ۲۶ بشویم؟ یا وسط یک فیلم سربرسیم و دوبرابر وقت فیلم را آگهی بازرگانی ببینیم و بعد هم به خاطر تماس تلفنیِ دوستی یا پیامکِ کارِ واجبِ فامیلی چند دقیقه‌ی مهم فیلم را از دست بدهیم که قابل بازبینی هم نیست؟ چرا باید سعی کنیم یادمان بماند که چهارشنبه ساعت ۹ شب فلان مستند را پخش خواهد کرد و منتظر بمانیم و برنامه‌ریزی کنیم تا بتوانیم آن مستند را ببینیم؟
با به صحنه آمدن اینترنت پرسرعت به نظر می‌آید تلویزیون خیلی وقت است کارکرد خود را از دست داده. پس چرا ما هنوز تلویزیون می‌بینیم؟ احتمالا چون عادت کرده‌ایم. چون خیلی وقت‌ها حوصله‌ی هیچ کار جدی، یا شروعِ دیدن یک فیلم داستانی یا مستند، و حتی خواندن اخبار را نداریم و دنبال یک چیز بی‌ربط و تصادفی می‌گردیم که وقت تلف کنیم. کارکرد تلویزیون احتمالا این است که این انتخاب تصادفی را برای ما انجام می‌دهد. قدیم‌ها احتمالا تسبیح می‌چرخاندند یا جایی با انگشتانشان ضرب می‌گرفتند، امروز جلوی تلویزیون ولو می‌شویم و هر خزعبلی که پخش کند را می‌بینیم...