دیروز داشتم کتابی در باب فرگشت (تکامل) می‌‌خوندم. نوشته بود بچه‌های اکثر موجودات، مثلا فیل و زرافه و آهو و کرگدن و غیره، به فاصله‌ی حداکثر چند ساعت پس از به دنیا اومدن می‌تونن روی پای خودشون بایستند و راه بروند، و بدون سرپرستی مادر زندگی کنند (پدر که اصلا حرفش هم نبود، همه‌شون از خیلی وقت قبل رفتند دنبال عیش و نوش با رفقاشون).
حالا این از سایر موجودات، بعد میایم سراغِ فرزندِ این انسانِ اشرف مخلوقات. راه رفتنشون ظرف چند ساعت که پیش‌کش، این‌که تا سی و هشت - نه سالگی (و بعضی‌ها شست - هفتاد سالگی) باید باباجون خرجیشون رو بده وگرنه از گرسنگی تلف می‌شوند هم به کنار، ولی دیگه این‌که برای این‌که شب‌ها خواب بروند باید دو ساعت بابا و بعد جداگانه دو ساعت دیگه مامان وقت بگذارند بغلشون کنند، لالایی بخونند و هزارتا حرکات آکروباتیک دربیارند واقعا نوبره.